Αρκετά mr Ρέππass! Του Θανάση Κονδύλη*

Συνήθως δεν στολίζουμε πολιτικούς ή άλλα δημόσια πρόσωπα από τη στήλη της G700, διότι πολύ απλά δεν μας ενδιαφέρουν τα πρόσωπα, παρά μόνο οι πολιτικές που επηρεάζουν τη γενιά μας και τις προοπτικές της. Συνεπώς είθισται να ασχολούμαστε πρωτίστως με το περιεχόμενο των πολιτικών και σπανιότερα με τα πρόσωπα που τις εκπροσωπούν. Αυτή τη φορά όμως αποφασίσαμε να κάνουμε μια εξαίρεση για τον Υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης, κύριο Ρέππα. Αφορμή το γράμμα με τίτλο «διασφαλίζοντας την κοινωνική συνοχή» το οποίο ο Υπουργός έστειλε στην Καθημερινή στις 12 Αυγούστου , απαντώντας σε προηγούμενο άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη όπου εγκαλούνταν η ελληνική οικονομία για σοβιετισμό.
Πραγματικά, δεν είχαμε καμία όρεξη καλοκαιριάτικα να ποστάρουμε, όμως διαβάζοντας τις σοσιαδημοκρατικές θεωρητικολογίες του Υπουργού περί ελληνικής κρίσης: «η ρίζα της οποίας βρίσκεται στις ασύδοτες αγορές», «μην παραγνωρίζοντας (sic) τη δημοσιονομική κρίση», ή ότι πιστεύει σε «κανόνες που ρυθμίζουν τις αγορές και οργανώνουν την κοινωνία, απελευθερώνοντας δυνάμεις και προσφέροντας δυνατότητες και ευκαιρίες ισότιμα στους πολίτες, διασφαλίζοντας έτσι τη συνοχή», βγήκαμε από τα ρούχα μας.  Περισσότερα εδώ....

Κουφάλες δεν ξοφλήσαμε…

από το "G700" (η γενιά των 700 ευρώ)

Κάποιο πλάνο πουλάκι σφυρίζει εδώ και σχεδόν έναν χρόνο πως η μόνη λύση είναι να κάνουμε τη δική μας λαϊκή επανάσταση, να γίνουμε Αργεντινή ή Ισημερινός ή ακόμα και Αίγυπτος, Λιβύη ή Τυνησία. Το πουλάκι μιλάει ξεκάθαρα και φανατικά όταν έχει κοκκινόμαυρο ρούχο και πολύ πιο συγκαλυμμένα και μπερδεμένα όταν φορά κοστούμι και γραβάτα. Λέει, το πουλάκι πως πρέπει να αφήσουμε τα πραγματικά κοινωνικά κεκτημένα μιας τριακονταετίας, την ένταξη στο κλαμπ του ευρώ, τη συμμετοχή μας στην ομαλή οικονομία της Δύσης και το υλικό επίπεδο της ζωής μας και να επιτρέψουμε στα βαθιά ριζωμένα αυτοκαταστροφικά μας ένστικτα που επικράτησαν το 1897, το 1922 και το 1944 να ξαναβγούν στην επιφάνεια. Η Στάση Πληρωμών έχει γίνει η νέα Μεγάλη Ιδέα του έθνους περισσότερα εδώ.....

Νόμος είναι το δίκιο του νεκρού του Πάσχου Μανδραβέλη

Στην Ελλάδα, για κάθε παρανομία υπάρχουν τρεις δικαιολογίες. Η πρώτη έχει να κάνει με «το καλό του λαού». Το ΠΑΜΕ, για παράδειγμα, καταστρέφει τον τουρισμό για το καλό των εργαζομένων. Παρανομεί εμποδίζοντας τα πλοία να αποπλεύσουν, αποκλείει ξενοδοχεία αναφερόμενο σε μια ανώτερη ηθική που συνοψίζεται στο σύνθημα «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη».

Τη δεύτερη δικαιολογία ανασύρουν όσοι παρκάρουν στο μέσον της Ακαδημίας. «Και πού να το βάλω;», ρωτούν τους αστυνομικούς όταν αυτοί φιλοτιμηθούν να κάνουν τη δουλειά τους. Η ίδια δικαιολογία χρησιμοποιείται και από χιλιάδες μικρομεσαίους που φοροδιαφεύγουν. «Δεν βγαίνουν» αν κόβουν όλες τις αποδείξεις και «θα κλείσουν το μαγαζί», αν πρέπει να πληρώνουν ασφαλιστικές εισφορές.

Η τρίτη δικαιολογία αφορά τις υπαρκτές αδυναμίες του κράτους. Oλοι διπλοπαρκάρουν διότι «το κράτος δεν φρόντισε να κάνει πάρκινγκ», πετούν σκουπίδια στον δρόμο διότι «η πολιτεία δεν μερίμνησε να βάλει τον κάδο στην απόσταση το χεριού τους». Οι γιατροί παίρνουν «φακελάκια» διότι «το κράτος τους δίνει μισθούς πείνας», ενώ οι καθηγητές κάνουν «μαύρα» ιδιαίτερα για τον ίδιο ακριβώς λόγο.

Συνέχεια εδώ.....

Τα συμφέροντα των κυνικών

Ακουσα τις προάλλες, από δεύτερο χέρι είναι η αλήθεια, πως κάποιος σημαντικός διαπλεκόμενος επιχειρηματίας ο οποίος ζούσε (και απομυζούσε) το κράτος έλεγε χαριτολογώντας πως «ίσως τελικά η λύση είναι να πάμε στη δραχμή». Ε, λοιπόν, τίποτα δεν με θυμώνει περισσότερο από τον κυνισμό ενός βρώμικου και σκοτεινού συστήματος το οποίο αφού ήπιε, έφαγε, έκλεψε και έβγαλε τα λεφτά του έξω, θέλει τώρα να μας πάει και στη δραχμή. Και γιατί να μη θέλει, θα μου πείτε. Εχει σπίτια και χρήματα στο εξωτερικό και αρκετή ασφάλεια για να μην τον νοιάζει τι θα γίνει στους δρόμους της Αθήνας τα επόμενα χρόνια, εφ' όσον τα πράγματα ακολουθήσουν τον δρόμο της δραχμής και της καταστροφής.

Τα συμφέροντα αυτά φοβούνται τον έλεγχο, ειδικά από ξένους, γιατί έχουν μάθει να κάνουν τις δουλειές τους πληρώνοντας πολιτικούς και κρατικούς υπαλλήλους και εκμεταλλευόμενα την πλήρη ανεπάρκεια των ελεγκτικών μηχανισμών στη χώρα. Πιπιλίζοντας, λοιπόν, την καραμέλα της «εθνικής κυριαρχίας», θέλουν να συνεχιστεί η ομερτά που οδηγούσε πάντοτε στη συγκάλυψη των αμαρτιών τους. Περισσότερα εδώ ......

Γιατί να πληρώνουμε φόρους; του Τάκη Μίχα

Οι πολιτικοί αναλυτές και οι απλοί άνθρωποι θα συνεχίσουν να διαφωνούν για τον ρόλο που θα πρέπει να παίζει το κράτος στην οικονομία και εν γένει στην κοινωνική ζωή. Για άλλους το εύρος των δραστηριοτήτων  του κράτους θα πρέπει να μειωθεί σημαντικά και να μην υπερβαίνει το 18% του ΑΕΠ στις δημόσιες δαπάνες, ενώ άλλοι υποστηρίζουν δαπάνες ύψους 40% και  50%. Όμως οι περισσότεροι συμφωνούν ότι υπάρχει ένα πυρήνας λειτουργιών τον οποίο πρέπει να επιτελεί το κράτος και χωρίς τον οποίο είναι αδύνατη η ύπαρξη μιας συντεταγμένης κοινωνίας. Πρόκειται για τον εποπτικό ρόλο του κράτους. Ο ορος αυτός αφορά στην διαμόρφωση και εφαρμογή  ενός πλαισίου κανόνων εντός του οποίου υλοποιείται η κοινωνική  ζωή. Χωρίς αυτός το κανονιστικό πλαίσιο επιστρέφουμε στην περίφημη «φυσική κατάσταση» των φιλοσόφων του κοινωνικού συμβολαίου, την κατάσταση της γενικευμένης αναρχίας (ή συμμοριοκρατίας), τότε που, σύμφωνα με το περίφημο ρητό του Χομπς, ο βιος ήταν «βρομερός, κτηνώδης και βραχύς».

Προκειμένου να μπορεί το κράτος να εκπληρώνει τις βασικές εποπτικές του λειτουργίες χρειάζεται πόρους. Εξ ου και η ανάγκη της φορολογίας. Οι φόροι έχουν μια και μοναδική ηθική θεμελίωση: την αρχή της ανταποδοτικότητας. Το κράτος μας εγγυάται ορισμένες υπηρεσίες –εκ των οποίων η κυριότερη είναι η εγγύηση της λειτουργίας ενός κανονιστικού πλαισίου- και σε αντάλλαγμα  πληρώνουμε φόρους.  Περισσότερα εδώ....

http://www.protagon.gr

Άει σιχτίρ πια με τα λεφτά του Άρη Δαβαράκη

Μα πού θα πάει πια αυτό το πρόβλημα με τα λεφτά παγκοσμίως; Έτσι θα ζήσουμε από δω και μπρός, με τις Standard & Poor΄s και τις Moody’s, τα triple A’s και όλους αυτούς τους οικονομικούς όρους που παπαγαλίζουμε όλοι οι άσχετοι, σχεδόν δυο χρόνια τώρα; Ζαλίστηκα, κουράστηκα, βαρέθηκα. Όλα για τα λεφτά τα κάνουμε και όλο για λεφτά μιλάμε. Γι’ αυτό ήρθαμε σ’ αυτόν πλανήτη, επιβάτες του τόσο τρυφερού αλλά και αρτιότατα εξοπλισμένου αυτού διαστημοπλοίου (για την μήτρα της μάνας μας λέω βεβαίως) που με τόσους κόπους μας ανάστησε και μας έκανε ανθρώπους; Για να μαζεύουμε μπικικίνια και να γινόμαστε δυστυχισμένοι χωρίς αυτά, δυστυχισμένοι γι’ αυτά, δυστυχισμένοι γιατί δεν έχουμε όσα ο γείτονάς μας –ή αυτός ο διάσημος στο περιοδικό lifestyle (ή το αντίστοιχο blog στο διαδίκτυο); Τόσο μεγάλη υπόθεση είναι τελοσπάντων αυτά τα «λεφτά»;
Δεν ζω σε άλλον πλανήτη, μην μπερδευτείτε. Εδώ ζω και εγώ και τραβάω το κουπί που τραβάμε όλοι μας για να επιζήσουμε. ΟΚ. Δεν έχω πρόβλημα μ’ αυτό. Μ’ αρέσουνε και μένα πράγματα που έχουν ένα κόστος, δεν είμαι του αντίσκηνου στην πλατεία Συντάγματος ούτε στον Λευκό Πύργο. Ένα ωραίο δωματιάκι, όσο πιο ωραίο γίνεται, με θέα στον Βόσπορο, τον Σηκουάνα ή και το πάρκο (ας είναι και από το «Plaza» ή  Περισσότερα εδώ...

Τι διδάσκει η ΝΔ τα παιδιά μας! του Τάκη Μίχα

Ακολουθούν αποσπάσματα μιας ανάλυσης που αναρτήθηκε στον ιστότοπο των καθηγητών Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης  της ΔΑΚΕ (Α ΕΛΜΕ) Μεσσηνίας. Αυτό που κάνει την ανάλυση ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα είναι αφενός ότι  εκφράζει τις απόψεις που οι καθηγητές της ΝΔ μεταφέρουν στους μαθητές τους καθώς επίσης και το γεγονός ότι προέρχονται από την κομματική οργάνωση της ιδιαίτερης πατρίδας του αρχηγού της ΝΔ Αντώνη Σαμαρα. H ανάλυση φέρει τον τίτλο «Η αμετανόητη Γερμανία βάζει και πάλι σε κίνδυνο την Ευρώπη» και τον αγκυλωτό σταυρό.

Δημοσιεύουμε χαρακτηριστικά αποσπάσματα:
«Κάποτε ήταν η Πολωνία και η Ουγγαρία, ενώ σήμερα είναι η Ελλάδα και η Ιρλανδία τα πρώτα θύματα της νέας γερμανικής επίθεσης. Δεκάδες εκατομμύρια νεόφτωχων τα θύματά της».

Περισσότερα εδώ.....

Η σοβιετική λογική του κ. Ρέππα του Πάσχου Μανδραβέλη

« Χρειάζονται μόνο 20 χρόνια για έναν ριζοσπάστη να καταλήξει συντηρητικός, χωρίς να αλλάξει ούτε μία ιδέα», είχε πει κάποτε Ρόμπερτ Αντον Γουίλσον. Για πολλούς εκσυγχρονιστές του ΠΑΣΟΚ χρειάστηκαν μόνο δέκα. Αυτό μπορεί να οφείλεται στο γεγονός ότι δεν ήταν αρκούντως ριζοσπάστες. Ισως πάλι να τρόμαξαν από την αποτυχημένη απόπειρα της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης το 2001. Μόλις είδαν τις κοινωνικές αντιδράσεις είπαν «ασ’ το γι’ αργότερα». Ανέλαβε ο κ. Δημήτρης Ρέππας και την έθαψε με προεδρικά διατάγματα, μέχρι που το πρόβλημα επανεμφανίστηκε θεριεμένο και το πληρώνουμε τώρα στο πολλαπλάσιο.
Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο επιχείρησε ο κ. Ρέππας να διευθετήσει και τα των ταξί. Εθαψε την απελευθέρωση με ένα προεδρικό διάταγμα κι έμειναν ευχαριστημένοι οι ψηφοφόροι ταξιτζήδες.

Περισσότερα εδώ....

Τη χώρα ή τους φίλους τους; του Αλέξη Παπαχελά

Είναι προφανές ότι αυτή την περίοδο συγκρούονται δύο πόλοι στην Ελλάδα. Από τη μια, ο πόλος του χθες, που συμπεριλαμβάνει συνδικαλιστές, κομματικούς μηχανισμούς, κάποια μέσα ενημέρωσης, ορισμένες τράπεζες και κάποιους επιχειρηματίες. Αυτοί έχουν μάθει να λειτουργούν με ρουσφέτια, «μαϊμουδιές», υπόγειες διαπλοκές και χωρίς ποτέ να φοβούνται τον έλεγχο του κράτους. Ηταν όλοι, βλέπετε, κομμάτια του ιστού της ίδιας «αράχνης», ενός μεγάλου παζλ συμφερόντων και αλληλοκάλυψης. Οι δυνάμεις του χθες φοβούνται τώρα. Θέλουν διατήρηση του στάτους κβο, θέλουν να συνεχίσουν να λειτουργούν ανεξέλεγκτα και χωρίς φραγμούς. Τους τρομάζει η ιδέα διεθνών ελεγκτών οι οποίοι θα βάλουν ένα σύστημα που θα αποκλείει νέες απάτες με τις προμήθειες του Δημοσίου ή την παροχή παράλογων δανείων σε εταιρείες που μυρίζουν απάτη από πολύ μακριά. Αυτές οι δυνάμεις έχουν ιδεολογικοποιήσει τη μάχη που δίνουν και την έχουν σερβίρει πολύ έξυπνα. Τους ενδιαφέρει, τάχατες, η εθνική μας κυριαρχία και ο πόνος του λαού. Σαν δεν ντρεπόμαστε λίγο.... Από την άλλη, έχουμε τις υγιείς δυνάμεις της χώρας που παλεύουν χωρίς προστάτη να τα βγάλουν πέρα κάνοντας λογαριασμούς στο τέλος κάθε εβδομάδας. Θέλουν την εξυγίανση της αγοράς, γιατί δεν αντέχουν άλλο να βλέπουν τράπεζες να τους σφίγγουν μέχρις ασφυξίας και ταυτόχρονα να συνεχίζουν αμέριμνες τη χρηματοδότηση «κολλητών» τους. Δεν τους τρομάζει ο εκσυγχρονισμός της χώρας, γιατί έχουν εμπιστοσύνη και στην Ελλάδα και στους εαυτούς τους, εφ’ όσον βέβαια το παιχνίδι είναι καθαρό και όχι στημένο. Το ζήτημα είναι τι θα κάνουν οι πολιτικοί. Καλώς ή κακώς οι περισσότεροι βγήκαν από το φαύλο τμήμα του συστήματος που τους ανέθρεψε και τους αγκάλιασε με τη θαλπωρή της διαπλοκής. Αν λειτουργήσουν όπως παλιά, θα επιλέξουν τον δρόμο της συγκάλυψης κάθε απάτης και της επίτευξης ενός deal με κάθε έναν προβληματικό «παίκτη». Εχουν όμως τα περιθώρια; Ο έλεγχος γίνεται ασφυκτικός και κάποια στιγμή θα πρέπει να διαλέξουν τι προτιμούν: να σώσουν τη χώρα ή τους «φίλους» τους. Είπαμε, δύσκολη εποχή για πολιτικούς, ειδικά για όσους βλέπουν ότι άλλαξαν οι όροι του παιχνιδιού που τόσο καλά έπαιζαν...

Η εξουσία των άδειων αντίσκηνων Του ΣΤΑΘΗ Ν. ΚΑΛΥΒΑ

Το τέλος του εύκολου δανεισμού συνεπάγεται και το τέλος της αντικοινωνικής διαμαρτυρίας: ήταν μια πρακτική που μπορούσε να συνεχίζεται όσο η κρατική πίτα φαινόταν ατελείωτη .

Το φετινό καλοκαίρι εξελίσσεται στο σκηνικό ενός άνευ προηγουμένου εξευτελισμού του ελληνικού κράτους, που ξεκινάει από τις επαναλαμβανόμενες καταστροφές στο κέντρο της πρωτεύουσας, την κατάληψη και απαξίωση της κεντρικής της πλατείας και φθάνει στη συνεχή και όλο πιο θρασεία καθημερινή κατάλυση του νόμου από ποικίλες ομάδες που δρουν σε καθεστώς πλήρους ατιμωρησίας, με πιο πρόσφατο παράδειγμα τους ιδιοκτήτες των ταξί. Ηδη μας προαναγγέλλουν ένα θερμό φθινόπωρο με αφορμή τη μεταρρύθμιση της ανώτατης εκπαίδευσης και έπονται άλλοι. Η κυριαρχία της αντικοινωνικής διαμαρτυρίας (αντικοινωνικής, γιατί επιβάλλει ένα σημαντικό κόστος στην κοινωνία) είναι αναμφισβήτητη. Πού μας οδηγεί; Η απάντηση προϋποθέτει την κατανόηση του φαινομένου.
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει ευρύτερα αντιληπτό είναι πως η αντικοινωνική διαμαρτυρία σχετίζεται μεν με την οικονομική κρίση, αλλά σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί το φυσιολογικό και αναπόφευκτο παρεπόμενό της, όπως προσπαθούν να μας πείσουν διάφοροι. Για του λόγου το αληθές, αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στην Ιρλανδία και την Πορτογαλία, χώρες που περνούν εντελώς συγκρίσιμες κρίσεις με τη δική μας. Εκεί, όμως, δεν παρατηρείται ο εκφυλισμός του κράτους που ζούμε στην Ελλάδα, ο οποίος άλλωστε είχε επικρατήσει στη χώρα μας πολύ πριν ξεσπάσει η κρίση. Επομένως, αλλού πρέπει να αναζητηθούν τα αιτία.

περισσότερα εδώ....

Συνταγές για τη διαιώνιση προβλημάτων Tου Πασχου Μανδραβελη

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να μη λύνονται προβλήματα. Εδώ στην Ελλάδα εφευρέθηκαν όλοι. Ο πρώτος και κυριότερος είναι ο σχετικισμός: «μα αυτό είναι το πρόβλημα τώρα;» Επειδή ποτέ δεν υπάρχει και τίποτε δεν είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα, όλα μένουν ανέγγιχτα. Ετσι αρχίζει η δημόσια κολοκυθιά: «να διευθετήσουμε αυτή την υπόθεση;» «Μα... αυτό είναι το πρόβλημα τώρα;» «Να καθαρίσει η πλατεία Συντάγματος;» «Καλά! Την Ομόνοια την είδατε σε τι χάλι βρίσκεται;» «Να τιμωρηθεί κάποιος που παρέβη τον νόμο;» «Μα οι πολιτικοί κλέβουν».
Ο δεύτερος τρόπος για να μη γίνεται τίποτε, είναι η τρομοκρατία των πιθανών και απίθανων δευτερογενών επιπτώσεων. Είναι δεδομένο ότι αν πριν από 10.000 χρόνια έμπαινε στη χώρα μας σε διαβούλευση η χρήση της φωτιάς, ακόμα θα συζητούσαμε. Θα αναλύαμε την πιθανότητα των πυρκαγιών που η ανέλεγκτη χρήση του πυρός θα έφερνε. Αφήστε δε τη μεγάλη συζήτηση που θα ανοιγόταν για την πιθανότητα να χρησιμοποιήσουν το νέο εργαλείο οι επιχειρήσεις και να αποκομίσουν κέρδη. Περισσότερα εδώ...

Λεφτά υπάρχουν πάντα για τους σκληρά εργαζόμενους... (2)

Διαβάζω στα σημερινά ΝΕΑ σε ρεπορτάζ της Βούλας Κεχαγιά με τίτλο "Απολύσεις στο Δημόσιο για λευκή απεργία" και υπότιτλο "Βόμβα Μόσιαλου που έδειξε την έξοδο σε όσους δεν ανταποκρίνονται στα καθήκοντά τους":

 "κυκλοφορούν ανάμεσά μας"...

Την έξοδο από το Δημόσιο για όσους υπαλλήλους επιλέγουν τη λευκή απεργία ή είναι αργόμισθοι δείχνει ο υπουργός Επικρατείας, στέλνοντας σαφές πολιτικό μήνυμα πως η κυβέρνηση δεν προτίθεται να ανεχθεί στο εξής τέτοιες εργασιακές συμπεριφορές καιπροκαλώντας την οργισμένη αντίδραση της ΑΔΕΔΥ.
Ο Ηλίας Μόσιαλος ζήτησε χθες να ληφθούν γενναίες αποφάσεις από το κράτος και τόνισε ότι δεν μπορούν να είναι ανεκτά ανάλογα φαινόμενα από τους δημοσίους υπαλλήλους. Ειδικότερα, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος (στον ραδιοφωνικό σταθμό Real) ανέφερε: «Θα πρέπει κατά τη γνώμη μου, και εδώ εκφράζω μια προσωπική γνώμη, να ληφθούν επιτέλους και γενναίες αποφάσεις όσον αφορά το κράτος», για να προσθέσει με νόημα: «Οσοι κάνουν λευκή απεργία, όπου υπάρχουν αργομισθίες και λευκές απεργίες, αυτά τα φαινόμενα δεν θα πρέπει να είναι ανεκτά από δω και μπρος».
Περισσότερα εδώ....

Επιστολή σε 41 αντιστασιακούς Του Διονύση Γουσέτη

Αγαπητοί φίλοι, εκδώσατε της περασμένη βδομάδα ανακοίνωση που καταχωρήθηκε σε όλες σχεδόν τις εφημερίδες. Σ’ αυτήν, εξηγείτε τους λόγους για τους οποίους απείχατε από τη φετινή γιορτή της δημοκρατίας. Γνωρίζω τους περισσότερους από σας προσωπικά, από τη συμπόρευση σε κόμματα της αριστεράς. Μερικούς τους εκτιμώ και γι’ αυτό παραξενεύομαι από το ύφος και το περιεχόμενο της επιστολής. Κατ’ αρχήν, εσείς που γνωρίζω είσθε σήμερα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν υπογράφετε όμως με αυτή σας ιδιότητα, όπως ταιριάζει στο πολιτικό αυτό κείμενο (ανάλογη ανακοίνωση για τη δική του αποχή εξέδωσε και ο πρόεδρος Τσίπρας) αλλά με την ιδιότητα του αντιστασιακού. Γιατί; Δε βρίσκω άλλη εξήγηση παρά ότι θέλετε να υπαινιχθείτε πως εκφράζετε όλους τους αντιστασιακούς, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων, ώστε να δώσετε στην ανακοίνωσή σας ένα κοινωνικό εύρος που δεν έχει. Επιπλέον, κρεμάτε στο κείμενο τα παράσημα της αντιστασιακής σας δράσης (φυλακές, εξορίες, βασανιστήρια) όπως δεν έχετε ξανακάνει, και όπως δεν συνάδει με τη σεμνότητα του αγωνιστή. Γιατί; Για να εντυπωσιάσετε τον αναγνώστη;
Περισσότερα εδώ ....

Η χώρα που έχασε το Υπερεγώ της

Αναρτήθηκε: 01-08-2011
Του/Της Απόστολου Δοξιάδη
Για να καταλάβουν την κοινωνία, οι αρχαίοι συχνά τη συνέκριναν με τον ανθρώπινο οργανισμό. Μου έρχεται στον νου η σκηνή στον βίο του Κοριολανού, του Πλουτάρχου, όπου ο Μενένιος Αγρίππας λέει στους πολίτες που διαμαρτύρονταν για τα προνόμια της συγκλήτου ετούτη την παραβολή: «Κάποτε τα όργανα του σώματος επαναστάτησαν κατά του στομαχιού, κατηγορώντας το ότι τεμπελιάζει, ενώ τα υπόλοιπα εργάζονται να το θρέφουν. Μα το στομάχι γέλασε με την αφέλειά τους, και εξήγησε ότι την τροφή την παίρνει μονάχα για να τη μοιράσει δίκαια στα υπόλοιπα όργανα». Κατά συνέπεια, καταλήγει ο Αγρίππας, οι συγκλητικοί αδίκως κατηγορούνται ότι δεν παράγουν τίποτε. Εργο τους, όπως του στομαχιού, είναι να φροντίζουν να λειτουργεί εύρυθμα η υπόλοιπη κοινωνία....
Περισσότερα...

Η Ελλάδα των «κολλητών» ποτέ δεν πεθαίνει! του Χαρίδημου Τσούκα

Ο αξιο- επικρατήσας

«Αξιοκρατία στο Δημόσιο. Τέρμα στο ρουσφέτι και στο βόλεμα των κάθε λογής «κολλητών». Μακριά από πρακτικές κομματισμού. Εμείς […] ερχόμαστε για να σπάσουμε αυτή τη φαύλη παράδοση. Για να προχωρούν οι άριστοι, και όχι απλώς οι αρεστοί».
Γ. Παπανδρέου, πρωθυπουργός, ομιλία στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο, Οκτώβριος 2009

Πως τα φέρνει η ζωή! Άλλοι απολύονται ή αναγκάζονται να κλείσουν τα μαγαζιά τους, κι άλλοι, αποτυχημένοι πολιτικοί, διορίζονται σε υψηλές θέσεις στο Δημόσιο. Τυχαίο; Τίποτα στη ζωή δεν είναι τυχαίο…

Στη γραφική μας χώρα γνωρίζουμε καλά ότι δεν είναι τόσο ο κόπος, η επινοητικότητα ή οι επιδόσεις σου αυτά που θα καθορίσουν τη σταδιοδρομική επιτυχία σου στο δημόσιο χώρο, όσο οι κομματικές διασυνδέσεις σου. Αυτές είναι το πιο πολύτιμο κεφάλαιό σου. Ακόμα και τώρα, στην εποχή της χρεοκοπίας; Ναι, ακόμα και τώρα. Η Ελλάδα των «κολλητών» ποτέ δεν πεθαίνει!

Περισσότερα εδώ....

The Clash of Generations By Thomas Friedman

New York Times

16-7-2011

I REALIZE that I should be in Washington watching the debt drama there, but I’ve opted instead to be in Greece to observe the off-Broadway version. There are a lot of things about this global debt tragedy that you can see better from here, in miniature, starting with the raw plot, which no one has described better than the Carnegie Endowment scholar David Rothkopf: “When the cold war ended, we thought we were going to have a clash of civilizations. It turns out we’re having a clash of generations.”

Indeed, if there is one sentiment that unites the crises in Europe and America it is a powerful sense of “baby boomers behaving badly” — a powerful sense that the generation that came of age in the last 50 years, my generation, will be remembered most for the incredible bounty and freedom it received from its parents and the incredible debt burden and constraints it left on its kids.

It is no wonder that young Greeks reacted so harshly when their deputy prime minister, Theodoros Pangalos, referring to all the European Union loans and subsidies that propelled the Greek credit binge after 1981, said, “We ate it together” — meaning the people and the politicians. That was true of the baby boomer generation of Greeks, now in their 50s and 60s, and the baby boomer politicians. But those just coming of age today will never get a bite. They will just get a bill. And they know it.

Read the full article in the New York Times.

Οι «άνεργοι και πικραμένοι» Tου Πασχου Μανδραβελη

Με τον καλύτερο τρόπο συνόψισε τη σύγκρουση της κοινωνίας με τους ιδιοκτήτες ταξί ο αντιπρόεδρος του σωματείου Θεσσαλονίκης. «Δεν γίνεται», είπε χθες στον ΣΚΑΪ, «να μπορεί κάθε άνεργος και κάθε πικραμένος να βγάζει μια άδεια ταξί!»
Ακριβώς εκεί βρίσκεται ένα θέμα αρχής μιας δημοκρατικής κοινωνίας. Να μπορεί κάθε «άνεργος και πικραμένος» να κάνει τη δουλειά που θέλει. Να μπορεί να γίνει γιατρός, αν σπουδάσει Ιατρική, ή ιδιοκτήτης ταξί αν έχει τα τυπικά προσόντα. Τα πληθυσμιακά κριτήρια, που υποκριτικά πολλοί ψηφοθήρες θέτουν, δεν είναι παρά ο ευφημισμός του αποκλεισμού των «ανέργων και πικραμένων» αυτής της κοινωνίας. Σύμφωνα με τη λογική τους, όσοι βολεύτηκαν -είτε γιατί είχαν μπάρμπα στην Κορώνη, είτε έδωσαν «μαύρα» κάτω από το τραπέζι- βολεύτηκαν. Οι υπόλοιποι δεν θα πρέπει να έχουν το δικαίωμα, ούτε καν να δοκιμάσουν. Στα φυσιολογικά εμπόδια (που έχει η έναρξη ενός επαγγέλματος) ή στα γραφειοκρατικά αναχώματα (που βάζει το κράτος κατά την έναρξη μιας επιχείρησης) πρέπει να προστεθεί και το νταβατζιλίκι των μαντράδων που εμπορεύονται τις άδειες. Δηλαδή, οι «άνεργοι και πικραμένοι αυτής» της κοινωνίας πρέπει να πληρώσουν και εισιτήριο εισόδου για να κάνουν την δουλειά που θέλουν. Περισσότερα εδώ...