Το τέλος του εύκολου
δανεισμού συνεπάγεται και το τέλος της αντικοινωνικής διαμαρτυρίας: ήταν
μια πρακτική που μπορούσε να συνεχίζεται όσο η κρατική πίτα φαινόταν
ατελείωτη .
Το φετινό καλοκαίρι εξελίσσεται στο σκηνικό ενός άνευ προηγουμένου
εξευτελισμού του ελληνικού κράτους, που ξεκινάει από τις
επαναλαμβανόμενες καταστροφές στο κέντρο της πρωτεύουσας, την κατάληψη
και απαξίωση της κεντρικής της πλατείας και φθάνει στη συνεχή και όλο
πιο θρασεία καθημερινή κατάλυση του νόμου από ποικίλες ομάδες που δρουν
σε καθεστώς πλήρους ατιμωρησίας, με πιο πρόσφατο παράδειγμα τους
ιδιοκτήτες των ταξί. Ηδη μας προαναγγέλλουν ένα θερμό φθινόπωρο με
αφορμή τη μεταρρύθμιση της ανώτατης εκπαίδευσης και έπονται άλλοι. Η
κυριαρχία της αντικοινωνικής διαμαρτυρίας (αντικοινωνικής, γιατί
επιβάλλει ένα σημαντικό κόστος στην κοινωνία) είναι αναμφισβήτητη. Πού
μας οδηγεί; Η απάντηση προϋποθέτει την κατανόηση του φαινομένου.
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει ευρύτερα αντιληπτό είναι πως η αντικοινωνική διαμαρτυρία σχετίζεται μεν με την οικονομική κρίση, αλλά σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί το φυσιολογικό και αναπόφευκτο παρεπόμενό της, όπως προσπαθούν να μας πείσουν διάφοροι. Για του λόγου το αληθές, αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στην Ιρλανδία και την Πορτογαλία, χώρες που περνούν εντελώς συγκρίσιμες κρίσεις με τη δική μας. Εκεί, όμως, δεν παρατηρείται ο εκφυλισμός του κράτους που ζούμε στην Ελλάδα, ο οποίος άλλωστε είχε επικρατήσει στη χώρα μας πολύ πριν ξεσπάσει η κρίση. Επομένως, αλλού πρέπει να αναζητηθούν τα αιτία.
περισσότερα εδώ....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου